Zapowiedź "Kolory ognia" Aleksandra Galert

PREMIERA: 06.12.2019

Jest mi niezmiernie miło ogłosić, iż mój blog Czytaninka objął patronatem medialnym książkę Kolory Ognia Aleksandry Galert. 

✿

Po przejęciu władzy przez nieudolnego uzurpatora stolica Artanu - Fene - staje się miejscem ponurym, podupadłym i skostniałym. Pozostaje jednak względnie spokojna, co przynosi mieszkańcom odrobinę upragnionego wytchnienia. Niestety tylko do czasu, kiedy w mieście nie pojawia się tajemnicza karawana z odległych i mrocznych zakątków królestwa, a po wąskich uliczkach nie zaczynają kręcić się podejrzane postaci, za którymi kroczy śmierć. Wówczas w okolicy przestaje być tak bezpiecznie i nawet Wieczny Ogień, który dotąd był opoką dla mieszkańców, ujawnia swoją niszczycielską naturę. 

Wychowanka maga, Larina, żeby ratować życie, jest zmuszona uciekać z miasta. Ponadto jej opiekun i namiastka rodziny, Eren, wpada w poważne tarapaty i trzeba wyruszyć mu na ratunek. Larina od dawna marzyła o dalekich podróżach, ale wyobrażała je sobie zupełnie inaczej. Jej marzenia nie uwzględniały obecności asasynów i czarnoksiężników...

Na szczęście dziewczynie towarzyszy dwójka oddanych przyjaciół i Kot. Kot, bez którego cała historia mogłaby się potoczyć zupełnie inaczej.

Lecz czy w tych mrocznych czasach jest jeszcze szansa na to, że kiedyś powróci legendarna Księżniczka Światła i przywróci światu ład i harmonię?

✿

I co powiecie na ten opis? 

Czytaj więcej »

Autorzy o zwierzętach - Marta Matulewicz

Marta Matulewicz - Mieszkanka małego ślicznego miasta, w którym dorastała i z którego wyjechała na dziesięć lat do Wielkiej Brytanii. Wróciła stamtąd z dwójką dzieci, mężem i z 89 kartonami rzeczy absolutnie potrzebnych.

1. Czy wyobraża Pani sobie życie bez zwierząt?  

Nie absolutnie ;)

2. Ile zwierząt miała Pani w swoim życiu?

Tylko jednego chomika, który po roku zdechł. Było to dla mnie tak smutne, że nie chciałam więcej przeżywać znów bólu rozstania z ukochanym zwierzęciem.

3. Zwierzę jest dla mnie…

Najwierniejszym przyjacielem. Nie obchodzi go jakie mam buty, status społeczny i ile folo wersów na Instagarmie, liczy się tylko uwaga jaką chce by mu poświęcać ;)

4. Ludzie często uważają, że zwierzęta nie mają duszy. A jakie jest Pani zdanie na ten temat?

Uważam, że to ludzie nie mają duszy. Zwierzętom w tej kwestii nic nie można zarzucić.

5. Co sądzi Pani o Fundacjach ratujących zwierzęta?

Uważam, że to jedna z najpotrzebniejszych instytucji na świecie.

6. Załóżmy, że jest Pani świadkiem sytuacji, w której ktoś krzywdzi zwierzę. Jak Pani reaguje?

Morduję na miejscu ;)  a w sądzie tłumaczę że żałuję, że nie zrobiłam tego wcześniej.

7. Pani ulubione zwierzę to?

Psy, konie, rybki, chomiki, papugi.

8. Jakie zwierzę według Pani byłoby najlepszym bohaterem książki?

Myślę, że delfin, żółw, pies, pszczoła ☺

9. Mówią, że pies to najlepszy przyjaciel człowieka. Ja zgadzam się z tym w 100 %, a Pani?

Oczywiście, że tak w 100 % się zgadzam ☺ 

10. Jakie zwierzę według Pani jest najbardziej fotogeniczne i dlaczego?

Myślę, że każde zwierzę uchwycone  w kadrze jest fotogeniczne ☺ 

Serdecznie dziękuję Autorce za poświęcony mi czas.

Czytaj więcej »

"Następnym razem" Karolina Winiarska

➲ TYTUŁ  "Następnym razem"

➲ AUTOR Karolina Winiarska

➲ DATA PREMIERY 20.11.2019

➲ WYDAWNICTWO  Szósty Zmysł

➲ ILOŚĆ STRON 320

➲ OCENA  5+/6

➲ OPIS

ILE RAZY MOŻNA NIE DOSTRZEC MIŁOŚCI ZANIM BĘDZIE ZA PÓŹNO?

Poruszająca opowieść o życiu oraz miłości, która nie przemija – idealna na zimowe wieczory pod kocem, z kubkiem ulubionej herbaty.

Tego debiutu nie możesz przegapić!

Pod włoskim słońcem, między Olgą a Michałem zrodziło się uczucie. Po powrocie do Polski ich kontakt się urywa. Jednak żadne z nich nie wymazało tego drugiego z pamięci. Kilka lat później, jako dorośli ludzie, próbują zbudować nowe związki, chcąc zapomnieć o przeszłości i nie wracać do tego, co ich łączyło. Mimo to wciąż o sobie myślą i tęsknią.

Czy Olga i Michał odważą się pójść za głosem serca?

I czy pierwsza miłość może przetrwać próbę czasu?

Następnym razem to historia o sile pierwszej miłości, która nigdy nie daje o sobie zapomnieć.

➲ MOJE ODCZUCIA

Czy kiedykolwiek w życiu zdarzyło się wam spotkać jakąś osobę i wystarczyła jedna krótka chwila, a już wiedzieliście, że pozostanie w waszym sercu już na zawsze? Czy wierzycie w siłę pierwszej miłości, nawet kiedy cała reszta się temu sprzeciwia?

Rozstanie boli – zwłaszcza zbyt szybkie. Jest moment, gdy widzisz ciemność i pustkę. Nie wierzysz. Krzyczysz, bo świat się kręci, a nie powinien. Po chwili przychodzi jednak spokój. Nie mija tęsknota. Nie mija smutek. Nie mija. Zostaje. Oswajasz je i co wieczór głaszczesz. Ostrożnie, z dystansem. Czasami myślę, że to nieprawda – zły sen, lecz on nie znika. Wtedy na chwilę znowu się łamię i cierpię po cichu.

Olga i Michał poznają się na wakacjach we Włoszech. Od razu czuć między nimi chemię, jednak ani jedno, ani drugie nie ma w sobie wystarczająco odwagi, aby zawalczyć o te uczucie. Po powrocie do Polski ich drogi się rozchodzą na kilkanaście lat. W tym czasie od czasu do czasu wysyłają do siebie krótkie sms-y. Dorastają, każde z nich stara ułożyć sobie życie. Zarówno ona jak i on przechodzą w swoim życiu wzloty i upadki, choć mogłabym rzec, że tych drugich jest znacznie więcej. Po wielu latach spotkają się ponownie. Czy to wystarczy, aby ich miłość zakwitła ponownie?

Książka ta jest debiutem Karoliny Winiarskiej i jeśli przyszłoby mi ją podsumować jednym słowem, brzmiałoby ono ŁAŁ. Nie spodziewałam się, że książka tak bardzo wciągnie mnie i trudno będzie mi się od niej oderwać. Autorka stworzyła powieść, która daje wiele lekcji życia, uczy pokory, ale pokazuje również, że prawdziwa miłość może trwać wiecznie niezależnie od okoliczności. Jest tutaj ogrom emocji, nie obędzie się też bez łez i złamanego serca. Wspólnie z Olgą i Michałem śledziłam ich życie, i nie mogę ukryć, że moje serce krwawiło, gdy patrzyło jak bardzo tych dwoje potrzebowało siebie nawzajem, a jednak los (a raczej autorka) pokierował nimi inaczej. Każde z nich stworzyło własne związki, założyli rodzinę, jednak nigdy tak naprawdę do końca nie byli szczęśliwi, nie kochali całym sercem, bo ich serca połączyły się w jedność wtedy na tamtych pamiętnych wakacjach.

Olga to spokojna i rozważna dziewczyna, która nie porywa się z motyką na słońce. Wie, czego chce od życia. Cały czas nie może zapomnieć o Michale. Mimo to stara ułożyć sobie jakoś życie i nawet jej to wychodzi do pewnego czasu.  Nie sposób jej nie polubić.

Michał to chłopak, o jakim mogłaby zamarzyć każda dziewczyna. Czuły, troskliwy i opiekuńczy. Stara ułożyć sobie życie z inną, choć w jego sercu ciągle pozostaje Olga. Tylko czy można ułożyć życie z kimś, kogo tak naprawdę się nie kocha?

Muszę przyznać, że autorka nieźle namieszała w życiu tej dwójki, o czym sami się przekonacie. Narracja jest poprowadzona dwutorowo, dzięki czemu cały czas śledzimy życie zarówno jej jak i jego. Prosty język autorki jest przyjemny w odbiorze. Doskonała kreacja bohaterów, którzy nie są ludźmi idealnymi. Potykają się w swoim życiu, co czyni ich jeszcze bardziej rzeczywistymi. Myślę, że każdy z nas może odnaleźć w nich cząstkę siebie. I nie myślcie sobie, że to kolejna powieść o pięknej, bezkompromisowej miłości, bo tak nie jest. To historia słodko-gorzka, która okraszona jest łzami, tęsknotą i cierpieniem. I która złamała moje serce.

Ile razy w życiu żałujemy, że czegoś nie zrobiliśmy? Zapewne tysiące razy. A później zastanawiamy się co by było gdyby… Dzięki tej historii powinniśmy się nauczyć, że jeśli na czymś nam w życiu zależy, to musimy o to walczyć bez względu na wszystko. Jeśli nie spróbujemy będziemy żałować. A jeśli spróbujemy przekonamy się czy było warto. W życiu wszystko ma swój cel i nic nie dzieje się bez przyczyny. Jeśli poznajemy osobę i czujemy, że jest nam bliska, powiedzmy jej o tym, nie ukrywajmy tego.

- Niczego nie wolno w życiu żałować. Wszystko dzieje się po coś. Pamiętaj.

Ta książka stara się nam przekazać, że w życiu prawdziwa miłość nie kończy się nigdy, nawet mimo odległości i upływających lat. Że czasem potrzeba wiele czasu, abyśmy w końcu mogli dojrzeć prawdę i się do niej przyznać. Nasi bohaterowie różnie wiedli życie, ale szczęście tak naprawdę odnaleźli dopiero przy sobie.

I jedyne do czego muszę się przyczepić, i co wręcz raziło mnie w oczy to słaba korekta książki. Dawno, naprawdę dawno nie znalazłam tylu błędów w książce. Ja rozumiem, że może ich się pojawić kilka, ale nie kilkanaście.

Następnym razem to przepiękna historia o tęsknocie do pierwszej miłości, która potrzebowała wielu długich lat, by znów móc iść wspólnie przez życie. To historia, która uświadamia nam, jak ważne jest, aby nie kryć się ze swoimi uczuciami. Ale to przede wszystkim historia, która na długo zapadnie w nasze serca i nie pozwoli o sobie zapomnieć. Polecam z ręką na sercu.

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania serdecznie dziękuję

Czytaj więcej »

"Za ostatnią gwiazdą" Magdalena Kołosowska [PATRONAT/PRZEDPREMIEROWO]

➲ TYTUŁ  "Za ostatnią gwiazdą. Lepsze jutro"

➲ AUTOR Magdalena Kołakowska

➲ DATA PREMIERY 26.11.2019

➲ WYDAWNICTWO  Replika

➲ ILOŚĆ STRON 288

➲ OCENA  6/6

➲ OPIS

Aby przygotować się na lepsze jutro, trzeba pożegnać się z przeszłością.

Kamila niczego nie pamięta. Tamten dzień jawi się jej jako zamazany obraz i gdyby nie przypadek, nie dowiedziałaby się, że wydarzyło się coś złego.

Na dodatek okazuje się, że sprawy mają się zupełnie inaczej, niż je dotąd widziała. Krok po kroku wszystko, co budowała z takim trudem, rozpada się jak domek z kart. Dziewczyna będzie musiała nauczyć żyć się od nowa, wybaczyć sobie i poszukać pomocy. Czy najbliżsi zdadzą trudny egzamin w chwili, gdy będzie ich najbardziej potrzebowała?

➲ MOJE ODCZUCIA

Dwie pierwsze części Lepszego jutra pokochałam całym sercem. Kinga, Karolina, a teraz przyszedł czas, by poznać lepiej Kamilę. Wszystkie trzy siostry stały się dla mnie niczym przyjaciółki, którym kibicowałam całym sercem.

Kamila jest najmłodszą z sióstr. W poprzednich częściach poznajemy ją, jako tą, która na pewien okres oddala się od swoich bliskich. A później spotyka ją ogromne nieszczęście, gdyż zostaje brutalnie zgwałcona, choć nic z tego nie pamięta.

Czułam się jak w pułapce. Nie chciałam być sama a jednocześnie unikałam ludzi. Nie chciałam z nikim rozmawiać, z nikim się spotykać. Najchętniej przeniosłabym się na bezludną wyspę. Wszyscy mi przeszkadzali. Przeszkadzało mi to, że wiedzieli o zgwałceniu, że patrzyli na mnie z politowaniem albo nie patrzyli w ogóle. Bałam się tego, co sobie mogli o mnie pomyśleć, ale najbardziej bałam się swoich myśli.
Z każdym dniem nienawidziłam siebie bardziej. Za to, że nie pamiętałam.

I właśnie w tej części poznajemy ją zarówno po, jak i przed tym wydarzeniem. Magdalena Kołosowska krok po kroku przedstawia nam jak wyglądało jej życie u boku Mateusza, jak bardzo Kamila dała się mu omamić i wcześniej nie dostrzegała pewnych spraw.

Autorka porusza kolejny ważny problem jakim jest gwałt na bezbronnej dziewczynie. W dzisiejszym świecie słyszy się wiele o pigułkach gwałtu. To mogłoby (oby nie!) spotkać każdą z nas. I myślę, że każda z nas miałaby problem, aby sobie z tym poradzić. Bo jak pogodzić się z tym, że ktoś okrutnie i nieodwracalnie naruszył naszą godność? Nasza bohaterka zamyka się w sobie, nie radzi sobie z zaistniałą sytuacją, a jej jedyną ucieczką od tych wydarzeń staje się połykanie coraz większej dawki leków przeciwbólowych. I właśnie wtedy pewnego dnia poznaje Konrada, który wyciąga do niej pomocną dłoń.

Spojrzałam na niego i uderzyła mnie myśl, że przecież nie ucieknę przed przeszłością. Nie uda mi się ukrywać prawdy do końca życia. I cokolwiek się wydarzyło, miało wpływ na mnie, na to kim jestem i co robię. Mogłam zanurzyć się w przeszłości, rozpamiętywać i analizować wszystkie sytuacje wciąż od nowa. I jednocześnie tracić szansę na przeżycie czegoś fajnego. Albo stawić temu czoła. I żyć. Próbować. Iść do przodu.

Podobnie jak w poprzednich częściach nie mogłam oderwać się od czytania. Historia Kamili sprawiła, że na kilka godzin przeniosłam się do jej życia. Autorka pozwoliła mi poznać lepiej jej świat, jej wybory.

Kiedy kobietę dotyka problem gwałtu, ciężko jej się na nowo przekonać do mężczyzn. Często się ich boją, myślą, że znów może spotkać je coś złego. Ale tak naprawdę nie można wrzucać wszystkich facetów do jednego worka. A miłość? Ona zawsze może wejść do naszego życia, nawet niepostrzeżona. Bo na miłość nigdy nie jest za późno.

W ostatnim tomie cyklu Lepsze jutro zaglądamy również w życie dwóch pozostałych sióstr, o których mieliśmy okazję czytać we wcześniejszych tomach. Autorka zadbała o to, aby nie zostały pominięte. Miło było dowiedzieć się co u nich słychać i jak im się układa teraz życie.

Czytanie tej serii było dla mnie czystą przyjemnością. Nienaganny styl autorki, bohaterowie z krwi i kości oraz książki pisane samym życiem. Trochę mi smutno, że to już koniec przygód sióstr, gdyż bardzo się z nimi zżyłam i będzie mi ich brakowało. Jednakże doskonale wiem, że wszystko co ma swój początek musi mieć też i swój koniec.

Za ostatnią gwiazdą to doskonałe zwieńczenie cyklu Lepsze jutro. Autorce udało się mnie zaskoczyć, zmylić i zainteresować. To historia pełna emocji, smutków i radości, a przede wszystkim to opowieść o sile siostrzanej miłości. Gorąco polecam!

Za możliwość przeczytania, zrecenzowania i patronowania serdecznie dziękuję Autorce oraz

Czytaj więcej »

"Gra" Marta Matulewicz [PATRONAT/PRZEDPREMIEROWO]

➲ TYTUŁ  "Gra"

➲ AUTOR Marta Matulewicz

➲ DATA PREMIERY 25.11.2019

➲ WYDAWNICTWO  Marta Matulewicz

➲ ILOŚĆ STRON 338

➲ OCENA  4/6

➲ OPIS

Anita zdecydowanie igra z losem! Wyjazd na Wyspy ma być spełnieniem marzeń o wielkiej przygodzie. Jej nowi pracodawcy sprawiają wrażenie idealnej rodziny – bogatej, miłej i szczęśliwej. Wkrótce, okazuje się jednak, że rzeczywistość jest zupełnie inna, a pod płaszczykiem serdecznych uśmiechów i uroczych komplementów kryje się wiele tajemnic. W drodze do poznania prawdy przyjdzie jej zmierzyć się z konsekwencjami swoich decyzji. Jak skończy się ta gra, w której nie wiadomo, kto tak naprawdę rozdaje karty? Przekonajcie się sami…

➲ MOJE ODCZUCIA

Anita to młoda i sympatyczna, poszukująca pracy dziewczyna. Dostaje ofertę pracy w Londynie jako niania dwójki dzieci. Zanim podejmie decyzję wybiera się ze swoją przyjaciółką do wróżki. Tam wychodzi na to, by nie podejmowała pracy za wodą, bo to nie wróży niczego dobrego. Ona jednak nie wierzy w te brednie i na przekór wszystkiemu podejmuje się tej pracy. Czy przepowiednie wróżki się sprawdzą? Z czym przyjdzie się zmierzyć Anicie?

Praca niani, szczególnie kiedy lubi się dzieci, powinna być czystą przyjemnością. Ale co zrobić, gdy dzieci od początku nie akceptują niani? Gdy nie chcą z nią rozmawiać, bawić się, a nawet przebywać w jej towarzystwie? Nasza bohaterka jednak tak łatwo się nie poddaje, próbując zjednać sobie ich sympatię. Bo to, że zyskała już sympatię Claire i Georga (zwłaszcza jego) jest oczywiste.

Anita jest bardzo spostrzegawczą dziewczyną. Już w dniu przyjazdu w oknie dostrzega cień młodej kobiety, ale państwo Marlow zapewniają ją, że musiała mieć jakieś zwidy. Jej pracodawcy, wydający się normalnymi ludźmi, wcale takimi nie są. Na jaw wychodzi wiele szczegółów z ich życia, a sama Anita  jest nimi wstrząśnięta.
George – mężczyzna, który notorycznie zdradza swoją żonę, nawet tuż za jej plecami. I ona – Claire, która o tym wie, a mimo to nic z tym nie robi. Jak widać, kiedy w grę wchodzą pieniądze, ludzie są w stanie posunąć się do wszystkiego.

Nie miałam pojęcia skąd wiedziałam, że George dał kasę temu ruskowi, nie wiem skąd wiedziałam, że Claire poznała Thomasa w tym swoim luksusowym hotelu już drugiego dnia jej pobytu, na śniadaniu, patrzyłam na nią i wiedziałam… Jakby coś szeptało mi w głowie o ich tajemnicach.

W życiu państwa Marlow zaczyna robić się niezły bałagan. Do tego tajemnicze zniknięcie poprzedniej niani – Marlen, które nie daje spokoju Anicie. I jeszcze Magda – polka, która również pracuje w ich okolicy jako niania. Obie dziewczyny pewnego dnia, wywołują ducha zmarłej dziewczyny. Od tego czasu nic już nie będzie takie samo. Nagła zmiana Anity ze spokojnej i rozważnej w pyskatą i pewną siebie szokuje jej pracodawców. Co się z nią dzieje? Wszystko wskazuje na to, że została opętana. Jak zakończy się ta historia?

Marta Matulewicz stworzyła powieść, w której na pozór toczy się normalne życie bohaterów. Jednak z każdą kolejną przewróconą stroną, w tym życiu zaczyna dziać się coraz więcej dziwnych rzeczy. Niewiadome zniknięcia poprzednich niań, coraz bardziej intrygują Anitę do tego stopnia, że koniecznie musi odkryć o co w tym wszystkim chodzi.

Stworzeni bohaterowie są różnorodni, autorka nie trzyma się jakiś specjalnych schematów. Każdy z nich ma coś na sumieniu. Anitę polubiłam od razu, jednak za sprawą jej przemiany miałam do niej później mieszane uczucia, gdyż po prostu nie była sobą. Niesamowicie wkurzał mnie George, który tylko udowodnił, że facet potrafi naprawdę być świnią i to podłą.

Co za podła baba, chciała się mnie pozbyć ze swojego domu! Jeszcze nie zamierzałam się wyprowadzać. Za zdradę zapłaci zdradą – Anita.

Gra to thriller, który zabierze nas w podróż pełną wrażeń, przygód, tajemnic i braku akceptacji odrzucenia. Jeśli jesteście ciekawi do czego jest zdolna posunąć się odrzucona dziewczyna, koniecznie przeczytajcie.

Za możliwość przeczytania, zrecenzowania i patronowania serdecznie dziękuję Autorce.

Czytaj więcej »

Autorzy o zwierzętach - Jarosław Wilk

Jarosław Wilk - Rocznik 1970. Człowiek dwóch epok. Ojciec z miłości. Pisarz z pasji. Menadżer z zawodu. Mieszka i pisze w małej wsi pod Wrocławiem.

Mały Jarek na kolanach u mamy, z tatą oraz siostrą. 

1. Czy wyobraża Pan sobie życie bez zwierząt?

Bez zwierząt wokół siebie nie. Może dlatego mieszkam obecnie niemal w lesie, a na pewno w bardzo dziewiczym otoczeniu.  Z okien domu widzę czasem jelenie, łanie, dziki, czaple, a nawet orły i czarne bociany. Zwierzęta w domu jednak niekoniecznie. To obowiązek. Zbyt wiele przebywam w rozjazdach, a posiadanie nawet tylko kota czy psa to odpowiedzialność.

2. Ile zwierząt miał Pan w swoim życiu?

Pierwsza była Norka. Norka była od zawsze odkąd pamiętam. Była foksterierem. Umarła gdy miałem 10 lat. Potem był Iron. Ukradłem go jednemu alkoholikowi. Rudy cocker spaniel. Podobno nie ma głupich psów ale tak tez mówią o ludziach,  czyli to g … prawda. Mój rudy Iron był psim debilem. Bardzo mądrym psem był skundlony owczarek niemiecki. Nazywała się Kama. Bardzo lubiłem sukę. Suki są ekstra. Kama żyła długo ale to był już pies głównie mojej mamy. We Wrocławiu miałem kotkę AC, persa. Świetna kumata kotka. Zabrała ją jedna zła kobieta, co to się ode mnie wyprowadziła. Tak i o AC jak i o kobiecie słuch zaginął. Mam nadzieję, że jeszcze żyje. Koty są przecież długowieczne. Był też maine coone Slayer. Ten był naprawdę super kumplem i dobrym towarzyszem. Nie tolerował jednak samotności, a mnie często jak wspominałem w domu nie ma. Niezadowolenie z tego powodu manifestował w bardzo nieprzyjemny sposób. Srał gdzie popadnie, i nigdy do kuwety. Wystarczyło bym wyjechał z domu tylko na jeden dzień i było gwarantowane, że po powrocie spędzę kilka godzin z maską na twarzy i szczotką w ręce. Próbowałem wielu sposobów, korzystałem nawet z porad psycholożki zwierzęcej. Wszystko na nic. Koty uwielbiam, gówna nie. To drugie wzięło górę. Slayer mieszka na gospodarstwie pod Poznaniem u rodziny mojej redaktorki Kasi w towarzystwie dwóch kotów i dwóch psów. Jest szczęśliwy i pdobno sra tylko do kuwety. Był też Mruk … ale to całkiem inna historia.

3. Zwierzę jest dla mnie…

Na razie nie planuję. 

4. Ludzie często uważają, że zwierzęta nie mają duszy. A jakie jest Pana zdanie na ten temat?

Znam więcej ludzi bez duszy, niż zwierząt.

5. Co sądzi Pan o Fundacjach ratujących zwierzęta?

Każda pomoc słabszym i potrzebującym jest dobra. 

6. Załóżmy, że jest Pan świadkiem sytuacji, w której ktoś krzywdzi zwierzę. Jak Pan reaguje?

Zależy. Albo w ryj albo policja. 

7. Pana ulubione zwierzę to?

Kot. 

8. Jakie zwierzę według Pana byłoby najlepszym bohaterem książki?

Kot Mruk.

9. Mówią, że pies to najlepszy przyjaciel człowieka. Ja zgadzam się z tym w 100 %, a Pan?

Psy są uzależnione od człowieka. Z kotami na ten przykład jest trochę inaczej. Chodzą własnymi drogami. Ale czy przyjaciel to ten, co wciąż skacze wokół człowieka i zawsze się cieszy na jego widok. Raczej nie, dlatego nie do końca zgadzam się z tym powiedzeniem. Ale też jemu nie przeczę. Różnie bywa.

10. Jakie zwierzę według Pana jest najbardziej fotogeniczne i dlaczego?

Nie należę do ludzi szczerzących się do filmików ze zwierzętami ani wpatrujących się ich fotografie. Wolę zastanawiać się nad fotogenicznością płci pięknej 😉

Serdecznie dziękuję Autorowi za poświęcony mi czas.

Czytaj więcej »

"Nie ufaj mi" Joanna Kruszewska [PATRONAT]

➲ TYTUŁ  "Nie ufaj mi"

➲ AUTOR Joanna Kruszewska

➲ DATA PREMIERY 19.11.2019

➲ WYDAWNICTWO  Replika

➲ ILOŚĆ STRON 304

➲ OCENA  5/6

➲ OPIS

Przeszłość potrafi dopaść w najmniej spodziewanym momencie.

Nie można od niej uciec, trzeba się z nią rozliczyć.

Agata wiedzie spokojne i całkiem przewidywalne życie u boku doskonale sytuowanego męża. Dorastająca córka nie sprawia problemów, własny gabinet kosmetyczny daje zarówno mnóstwo satysfakcji, jak i całkiem niezłe źródło dochodu. Sytuacja powoli ulega zmianie, gdy Agata dowiaduje się z mediów o podejrzeniach, jakimi został obciążony jej niegdysiejszy chłopak. Zaczynają wracać wspomnienia, pojawia się niepewność co do rzetelności oceny policji i ostracyzmu społecznego z jakim spotyka się Adam.

➲ MOJE ODCZUCIA

Jak wiele razy zdarzało wam się wracać do przeszłości i idealizować to co było? Czy chociaż raz w życiu zastanawialiście się co by było, gdyby… No właśnie, ale czy możemy patrzeć na przyszłość poprzez pryzmat przeszłości? Niestety nie wszystko co kiedyś wydawało nam się piękne, musi obecnie być takie samo.

Agata wiedzie poukładane życie u boku kochającego męża i dorastającej córki. Można by powiedzieć, że jej życie to codzienna rutyna. Do czasu… kiedy w mediach dowiaduje się o oskarżeniach jej dawnego chłopaka. Od tego momentu jej życie wywraca się do góry nogami. Zaczyna szukać usprawiedliwienia dla byłego, wierząc, że przez kilkanaście lat nie mógł się przecież zmienić. Tylko czy aby na pewno?

Joanna Kruszewska kolejny raz zaskakuje mnie pozytywnie. Pisze powieść, która wciąga już od pierwszych stron i za nic w świecie nie jest przewidywalna do ostatniej strony. Do tego gwarantuje nam ogrom emocji, które czytelnik odczuwa na własnej skórze. Fabuła nie jest jakoś specjalnie wyszukana, śledzimy codzienne życie bohaterów, takie samo jak każdego dnia toczy się wokół nas samych. Codzienne rutyna, te same obowiązki, Ci sami znajomi i problemy dnia codziennego. Ale kiedy nagle w to życie wkradają się wspomnienia sprzed wielu lat, życie może już nie okazać się takie proste jak było do tej pory. Nie ma co ukrywać, iż przeszłości nie da się tak po prostu wymazać z naszej pamięci. A jeśli jeszcze chodzi o jakieś miłosne wspomnienia, nasz mózg zaczyna pracować na najwyższych obrotach, wypierając teraźniejszość i stawiając ją w obecnym życiu taką, jaka była przed wielu laty. No bo czy osoba, która była dla nas wtedy idealna, obecnie mogłaby być inna?

„Na samym wierzchu leżało kilka kopert. Agata uśmiechnęła się pod nosem. Wtedy był czas pisania listów… Jak wiele mówiły kreślone litery, wiedziała ona i tysiące adresatów na całej kuli ziemskiej, którym dane było czytać papierowe wiadomości. W zapisanych maczkiem linijkach można było dopatrzeć się pośpiechu, wzruszenia lub tęsknoty, gdy gdzieś atrament rozmazała zbłąkana łza; wątpliwości w pisanych równo i z rozmysłem literach, krągłych jak znaki zapytania. Można było czytać słowa i pomiędzy słowami, wieloznacznie, z nadzieją, po swojemu interpretując wszystko, co zmieniło charakter pisma.”

Autorka stara nam się uświadomić poprzez swoją książkę, że w życiu nie można ufać  bezgranicznie wszystkim w koło. Bo nawet osoby, które niegdyś były nam bliskie, dzisiaj niekoniecznie muszą mieć te same intencje. Prawda jest taka, że każdy może się zmienić, niekoniecznie na lepsze. Nigdy tak do końca nie możemy mieć pewności za kogoś, kogo znaliśmy w dalekiej przeszłości.

Agata to kobieta o niezwykle dobrym sercu, ale również o niezwykłej naiwności. Pragnie nieść wszystkim bezinteresowną pomoc, nie zdając sobie sprawy, że czasem takim postępowaniem naraża siebie i swoich bliskich na niebezpieczeństwo. Zbyt łatwe ufanie i wiara we wszystkich ludzi, potrafi być naprawdę zgubna.

Marek, mąż Agaty to niezwykle rezolutny i trzeźwo oceniający sytuację mężczyzna. Dba i troszczy się o swoją rodzinę i jedyne czego nie może zrozumieć, to tego jakim cudem jego żona ciągle pakuje się w jakieś tarapaty.

Adam, dawny ukochany Agaty jest oskarżony o morderstwo własnej żony, jednak ze względu na brak dowodów zostaje zwolniony. Jest szykanowany przez całą ludność, która nie może pogodzić się z tą decyzją.

Agata postanawia wesprzeć swojego dawnego chłopaka, bo przecież nie można oskarżać kogoś, komu nie udowodniło się winy. Pisze do niego na portalu, kompletnie nie zdając sobie sprawy jak ten kontakt wpłynie na jej życie i jej małżeństwo. Czy zawsze warto wszystkim ufać? Czy można oskarżyć kogoś, jeśli nie ma na to dowodów?

„Tymczasem słowa, niby te same, układają się w zupełnie niezrozumiałe zdania, przeinaczają sens wypowiedzi, ustawiając się w odwrotnym szyku, zadają kłam, kwestionują. Zaczynają zasiewać wątpliwość, czy rzeczywiście to, co nam się wydaje, jest prawdą, czy tylko wyobrażeniem o niej.”

Autorka umiejętnie dawkuje nam napięcie, które wzrasta z każdą kolejną przeczytaną stroną. Nie obędzie się również bez dreszczyku emocji. Ale najważniejsze, że ta pozycja skłoni nas do wyciągnięcia nauki, która może okazać się przydatna nam w życiu – nie ufaj każdemu.

Nie ufaj mi to intrygująca, wciągająca historia ukazująca nam, że naiwność i łatwowierność nie zawsze popłaca w życiu. Zawsze trzeba mieć oczy szeroko otwarte, bo nigdy nie wiadomo czy przeszłość wracając do nas nie sprawi nam zawodu. Gorąco polecam.

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania serdecznie dziękuję

Czytaj więcej »